شما اینجا هستید : پاکت ها داستانی از ریموند کارور

خرید پستی

برای ویرایش این بلوک به قسمت تنظیمات بلوک های دلخواه > بلوک فروشگاه شماره 2 مراجعه فرمایید.

 

پاکت ها

 

ریموند کارور

 

ترجمه : مصطفی مستور

 

 

یکی از روزهای گرم و مرطوب است. من از پنجره‏ی اتاق‏ام در هتل می‏توانم بیش‏تر قسمت‏های شهر میدوسترن(1) را ببینم. می‏توانم چراغ‏های بعضی ساختمان‏ها را که روشن می‏شوند، دود غلیظی را که از دودکش‏های بلند بالا می‏روند، ببینم.‏ کاش مجبور نبودم به این چیزها نگاه کنم.

 

می‏خواهم داستانی را برای شما نقل کنم که سال قبل وقتی توقفی در ساکرامنتو داشتم، پدرم برایم تعریف کرد. مربوط به وقایعی است که دو سال قبل از آن پدرم را در‏گیر کرده بود. آن موقع هنوز او و مادرم از هم طلاق نگرفته بودند.

 

من کتاب فروش‏ام. نمایندگی یک سازمان معروف تولید کتاب‏های درسی را دارم که دفتر مرکزی‏اش در شیکاگو است. محدوده‏ی کاری من ایلینویز، بخش هایی از آیووا و ویسکانسین است. وقتی در اتحادیه‌ی ناشران کتاب غرب کشور در لوس‏آنجلس شرکت کرده بودم فرصتی دست داد تا چند ساعتی پدرم را ملاقات کنم. از وقتی از هم طلاق گرفته بودند ندیده بودم‏اش، منظورم را که می‏فهمید. آدرس‏اش را از توی کیف جیبی‏ام بیرون آوردم و به‌اش تلگراف زدم. صبح روز بعد وسایل‌ام را به شیکاگو فرستادم و سوار هواپیمایی به مقصد ساکرامنتو شدم.

 

دقیقه‏ای طول نکشید که شناختم‌اش. جایی که همه ایستاده بودند، ـ می‌شود گفت پشت در ورودی‏ـ ایستاده بود. با موهای سفید، عینکی بر چشم و شلوار بشوی و بپوش قهوه‌ای رنگ.

 

گفتم: " پدر، حال‌ات چه طوره؟ "

 

گفت: " لس(2) "

 

با هم دست دادیم و رفتیم به طرف خروجی.

 

گفت: " مری(3) و بچه ها چه طورند؟ "

 

گفتم: " همه خوب اند، " که البته حقیقت نداشت.

 

پاکت سفید شیرینی ‌فروشی را باز کرد و گفت: " کمی خرت و پرت برات گرفته‌ام می‏تونی با خودت برگردونی. زیاد نیست. کمی شیرینی بادام سوخته برای مری و کمی هم پاستیل میوه‏ای برای بچه‏ها. "

 

گفتم: " متشکرم."

 

گفت: " وقتی خواستی برگردی یادت نره همراه‌ت ببری شون. "

 

از سر راه چند راهبه که به طرف محل سوار شدن هواپیما می‏دویدند کنار رفتیم.

 

گفتم: " مشروب یا قهوه؟ "

 

گفت: " هر چی تو بگی، ولی من ماشین ندارم،‌"

 

کافه‏ی دنجی پیدا کردیم، مشروب گرفتیم و سیگار‌ها را روشن کردیم.

 

گفتم: " این هم از کافه، "

 

گفت: " خوب، آره، "

 

شانه‌هایم را بالا انداختم و گفتم: " بله. " به پشتی صندلی تکیه دادم و نفس عمیقی کشیدم، هوایی را که در نظرم گرفته و غمبار بود تو می‏دادم و پدرم سرش را چرخاند.

 

گفت: " گمون‌ام فرودگاه شیکاگو چهار برابر این جا باشه."

 

گفتم: " بیش از چهار برابره. "

 

گفت: " فکر می‏کردم بزرگ باشه، "

 

گفتم: " از کی عینک می‌زنی؟ "

 

گفت: " از مدتی پیش."

 

جرعه‌ای قورت داد و بعد درست رفت سر اصل مطلب.

 

" کاش سر این قضیه مرده بودم " دست ‌های زمخت‌اش را گذاشت دو طرف عینک‌اش." تو آدم تحصیل کرده‌ای هستی، لس. تو کسی هستی ‌که می‏تونی این رو بفهمی."

 

زیرسیگاری را روی لبه‌اش گرداندم تا چیزی را که زیرش نوشته شده بود بخوانم: باشگاه هارا(4) / رنو(5) و لیک تاهو(6) / جاهای خوبی برای تفریح.

 

"زنی بود از کارمندان شرکت استانلی پروداکتز(7) ریزه بود، با دست‌ها و پاهای کوچک و موهایی که مثل زغال سیاه بودند. خوشگل‌ترین زن توی دنیا نبود اما خوب لعبتی بود. سی‌سال‌اش بود و چند بچه داشت. با همه‏ی اتفاقاتی که افتاد زن محجوبی بود. مادرت همیشه از او جارویی، زمین‌شویی یا نوعی مواد کیک می‏خرید. مادرت را که می‏شناسی. شنبه‌ای بود و من خانه بودم. مادرت رفته بود جایی. نمی‏دانم کجا رفته بود. جایی کار نمی‌کرد. توی اتاق پذیرایی داشتم روزنامه می‌خوندم و قهوه می‏خوردم که این زن کوچولو در زد. سالی وین (8). گفت چیزهایی برای خانم پالمر(9) آورده. گفتم? من آقای پالمر هستم، خانم پالمر الان خانه نیستند،? ازش خواستم بیاد داخل و پول چیزهایی را که آورده بود به‏اش بدهم. می‏دونی که چی می‏گم. نمی‏دونست که باید بیاد داخل یا نه. همان جا ایستاده بود و برگ رسید و پاکت کوچکی را توی دست‌اش نگه داشته بود.

 

گفتم: ?خیلی خوب، بده شون به من، چرا نمی‏‏آیید داخل چند دقیقه‌ای بنشینید تا ببینم می‏تونم پولی پیدا کنم یا نه.?

 

گفت: ? اشکالی نداره، می‌تونم بذارم به حساب‌تون. خیلی از مشتری‌ها این طوری‌اند. اصلا اشکالی نداره،?

 

گفتم: ? نه نه، پول دارم. همین الان پرداخت می‏کنم. هم زحمت برگشتن شما کم می‏شه و هم بدهکاری گردن من نمی‏مونه. بفرمایید تو،? این را که گفتم در توری را باز نگه داشتم. بی ادبی بود بیرون نگه‌اش دارم.

 

پدرم سرفه کرد و یکی از سیگارها را برداشت. از ته کافه زنی خندید. نگاهی به زن انداختم و باز نوشته‏های زیر سیگاری را خواندم.

 

اومد داخل، به‌اش گفتم ?عذر می‏خوام فقط یک دقیقه طول می‌کشه.? بعد رفتم توی اتاق خواب تا دنبال کیف پول‌ام بگردم. توی کمد لباس‌ها گشتم اما پیداش نکردم. مشتی پول خرد، قوطی کبریت و شانه‌ام اون جا بود اما از کیف پول خبری نبود. مادرت طبق معمول اون روز صبح خانه را مرتب کرده بود. رفتم توی اتاق پذیرایی و گفتم? الان براتون پول پیدا می‏کنم.?

 

گفت: ?خواهش می‏کنم خودتون رو توی زحمت نندازید،?

 

گفتم: ?زحمتی نیست، بالاخره باید کیف‌ام را پیدا کنم. خونه‌ی خودتونه، راحت باشید.?

 

گفت: ? اوه راحت‌ام.?

 

گفتم:‌?‌این جا رو بخوان، چیزی درباره‏ی سرقت بزرگی که توی شرق اتفاق افتاده شنیده‌ای؟ همین الان داشتم درباره‌اش می خوندم.?

 

گفت: ?دیشب خبرش را از تلویزیون شنیدم،?

 

گفتم:?‏خیلی راحت فرار کرده اند،?

 

گفت:?خیلی زبل بوده اند،?

 

گفتم:?یک جنایت به تمام معنا،?

 

گفت:?خیلی کم پیش می‏آد کسی بتونه قسر در بره،?

 

دیگه نمی‏تونستم از چی باید حرف بزنم. نشسته بودیم اون‌جا و هم دیگر را نگاه می‏کردیم. بعد رفتم توی ایوان و توی لباس چرک‌ها دنبال شلوارم گشتم. فکر می‏کردم مادرت شلوارم را اون جا گذاشته. کیف توی جیب پشتی شلوارم بود. برگشتم توی اتاق و پرسیدم چه قدر بدهکارم.

 

سه یا چهار دلار بیش‏ترنبود. پول‏اش را دادم و بعد نمی‏دونم چی شد که از او پرسیدم اگه داشته‌شون با‌ها‌شون چه کار می‏‏کرد، منظور همه‏ی پول‌هایی بود که دزدها سرقت کرده بودند.

 

خندید و من دندان‌هاش را دیدم.

 

نمی‌دونم چی به سرم اومد. لس، پنجاه و پنج سال سن داشتم. بچه‌هام بزرگ شده بودند. آن قدرها هم احمق نبودم که این چیزها را نفهمم. سن اون زن نصف سن من بود و بچه‌هاش مدرسه می‏رفتند. برای شرکت استانلی کار می‏کرد. می‏خواست سرش گرم باشه. احتیاجی به کار کردن نداشت. به اندازه‏ی کافی پول برای گذران زندگی‌شان داشتند. شوهرش لاری(10) راننده‏ی یک شرکت باربری بود. پول خوبی در می‏آورد. می‏دونی، راننده‏ی کامیون بود.

 

پدرم مکث کرد و صورت‌اش را پاک کرد.

 

گفتم: "هر کسی توی زندگی‌اش خطا می‌کنه،"

 

سرش را تکان داد.

 

"دو تا پسر داشت، هنک(11) و فردی(12) تقریبا یک سال فاصله‏ی سنی داشتند. چند تا عکس به‌ام نشون داده بود. بگذریم، وقتی اون مطلب را

باد ، باد خرداد | جواد پويان
ماجراي مضحك آبي‌پوشان, نوشته تيه‌ري ژونكه , ترجمه احمد پرهيزي
کاش اسمم آیدا بود | مریم یوشی زاده
داستان نبش قبر؛ از محمد بهارلو
داستان یك خاله‌ی بیچاره: ‌هاروكی موراكامی‌
داستان قارچ در جنگل (ایتالو کالوینو )
داستان مسابقهی گندهترین مردها
گراکوس شکارگر داستانی از فرانتس کافکا
داستان بی‌ریشه
داستان من و احمد میرعلایی و قهقه خنده-اکبر سردوزامی