به مرورهر اتفاقی مربوط به گذشته ی دور و آن چه بودیم از حافظه مان پاک شد. جلویمان تا مسافت طولانی بیابان پهن بود و ما با زندگی جمعی ناهمگون دربیمارستان دو اشکوبه ی آجر بهمنی دور افتاده، جائی که برآیند تمام رنج ها در آن جمع شده بود، شبیه کاغذ مچاله ی دور انداخته شده معلق در فضای بیکران، چشم بر احساس خود بستیم، شهامت بازسازی زندگی با هیبت های جدیدمان را ازدست دادیم، آرام آرام زیر سایه ی نابودی، گم شدیم با بودنی که نمی توانست زندگی باشد و چیزی از ما باقی نمی گذاشت تا بعد از مرگی که اجل تلقی نمی شد وجان كندن و آخرش هم نمردن بود؛ حفظ شود.