مهترانـنـد مـفـضـل و هر یک            اندر افـضال جاودانه زیاد

نیست گیتی بجز شگفتی و نیز        کار من بین که چون شگفت افتاد

صد در افزون زدم به دست هنر       که به من بر ،فلک یکی نگشاد

در زمان گردد آتش و انگشت          گر بگیرم به کف گل و شمشاد

بار انـده مـرا شـکسـت آری               بشکند چون دوتا کنی پولاد

نشنود دل اگر بوم خاموش                نکند سود اگر کنم فریاد

گرچه اسلاف من بزرگانند              هر یک اندر همه هنراستاد

نسبت از خویشتن کنم چو گهر          نه چو خاکسترم کز آتش زاد

چون بد و نیک زود  می گذرد           این چو آب آن یکی دگر چون باد

نز  بد او به دل شوم غمگین               نه ز نیکش به طبع ،گردم شاد

این جهان پایدار نیست از آن               که بر آبش نهاده شد بنیاد