شما اینجا هستید : شاعر معاصر

برای ویرایش این بلوک به قسمت تنظیمات بلوک های دلخواه > بلوک فروشگاه شماره 2 مراجعه فرمایید.

بر پيكر خود پيرهن سبز نمودم

در آينه بر صورت خود خيره شدم باز

بند از سر گيسويم آهسته گشودم

 عطر آوردم بر سر و بر سينه فشاندم

چشمانم را نازكنان سرمه كشاندم

افشان كردم زلفم را بر سر شانه

در كنج لبم خالي آهسته نشاندم

از غم خبری نبود اگر عشق نبود

 دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟

بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود

 این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود

خارها

 خوار نیستند

 شاخه‌های خشک

 چوبه‌های دار نیستند

 میوه‌های کال کرم خورده نیز

 روی دوش شاخه بار نیستند

 پیش از آنکه برگ‌های زرد را

 زیر پای خویش

 سرزنش کنی

 خش خشی به گوش می‌رسد:

 برگ‌های بی گناه

 با زبان ساده اعتراف می‌کنند

 خشکی درخت

 از کدام ریشه آب می‌خورد!

دردهای من

 جامه نیستند

 تا ز تن در آورم

 چامه و چکامه نیستند

 تا به رشته ی سخن درآورم

 نعره نیستند

 تا ز نای جان بر آورم

ای شما!

 ای تمام عاشقان ِ هر کجا!

 از شما سوال می‌کنم:

 نام یک نفر غریبه را

 در شمار نامهای‌تان اضافه می‌کنید؟

سال میان دو پلک را

ثانیه هایی شبیه راز تولد

بدرقه کردند.

کم کم، در ارتفاع خیس ملاقات

صومعه نور

ساخته می شد.

حادثه از جنس ترس بود.

ترس

وارد ترکیب سنگ ها می شد.

حنجره ای در ضخامت خنک باد

غربت یک دوست را

زمزمه می کرد.

از سر باران

تا ته پاییز

تجربه های کبوترانه روان بود.

باران وقتی که ایستاد

منظره اوراق بود.

وسعت مرطوب

از نفس افتاد.

قوس قزح در دهان حوصله ما

آب شد.

با کلیدی اگر می آیی

تا به دست خود از آهن تفته قفلی بسازم.

گر باز می گذاری در را،

تا به همت خویش

از سنگ؛ پاره سنگ دیواری برآرم._

باری دل در این برهوت

دیگر گونه چشم اندازی می طلبد...